افزایش مهاجرت به منطقهی آتلانتیک کانادا
افزایش مهاجرت به منطقهی آتلانتیک کانادا
بین سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶، منطقهی آتلانتیک کانادا که شامل استانهای نوا اسکوشیا، نیو برانزویک، نیو فاندلند و لابرادور و جزیرهی پرنس ادوارد میشود به خاطر جذب اندک مهاجران کمترین رشد جمعیت را داشته است. این در حالی است که رشد جمعیت برای رشد اقتصادی کانادا و حفظ استاندارد زندگی در مناطق آتلانتیک آن حایز اهمیت است. اما خبرها و شواهد حاکی از اینند که این استانها در حال انجام اقداماتی برای افزایش جذب مهاجران هستند. خوشبختانه تلاشهای این استانها موثر بوده و شاهد رشد جمعیت در آنها هستیم.
منطقهی آتلانتیک کانادا ۶.۵ درصد جمعیت کانادا را در بر دارد اما نتوانسته مهاجران را به اندازهای که باید و شاید جذب کند. استانهای این منطقه از کانادا توانستهاند در اوایل دههی ۲۰۰۰ تنها ۱ درصد مهاجران تازه وارد را به داخل خود بکشانند. اما همانطور که در بیان شد، اوضاع رو به بهبود است و این استانها در حال افزایش تعداد مهاجران خود هستند و این رقم را به ۵ درصد رساندهاند؛ به بیان دیگر، این استانها در اوایل دههی ۲۰۰۰ سالانه تنها از ۳۰۰۰ مهاجر استقبال میکردند اما در سال جاری آن رقم به ۱۴۰۰۰ رسیده است.
اما رشد جمیت این استانها هنوز جای کار بسیار دارد. به استثنای جزیرهی پرنس ادوارد سه استان دیگر هنوز از لحاظ سرانهی جذب مهاجر از دیگر استانهای کانادا عقبتر هستند. با این وجود شواهد از این حکایت دارند که منطقهی آتلانتیک کانادا در دههی ۲۰۲۰ از تعداد بیشتری مهاجر که تناسب بیشتری با وسعت و جمعیت آن دارد استقبال خواهد کرد.
برنامهی مهاجرت استانی؛ منبع اصلی جذب مهاجران
منطقهی آتلانتیک کانادا نیز مانند استانهای منیتوبا و ساسکاچوان برای جذب مهاجر به برنامهی مهاجرت استانی خود تکیه کرده است. این برنامه در سال ۱۹۹۹ رونمایی شد تا کمک حال استانها و مناطق کوچکتر کانادا در راستای جذب مهاجر باشد. اولین استانی که از این برنامه استفاده کرد نیو برانزویک بود که در همان سال آن را به کار برد و استان نیو فاندلند و لابرادور هم پس از اندک زمانی از آن تبعیت کردند. سپس نوا اسکوشیا و جزیرهی پرنس ادوارد به ترتیب در سالهای ۲۰۰۱ و ۲۰۰۳ به برنامهی مهاجرت استانی پیوستند. اما در سال ۲۰۱۷ بود که از پایلوت مهاجرت آتلانتیک رونمایی شد تا این منطقه از کانادا در جذب مهاجران کاری/ سرمایه گذاری موفقیت بیشتری داشته باشند.
منطقهی آتلانتیک کی به هدف خود خواهد رسید؟
استانهای این منطقه از کانادا برای رسیدن به هدف خود می بایست سالانه از ۲۰۰۰۰ مهاجر تازه وارد استقبال کنند. یکی دیگر از اهداف باید نگهداری تازه واردان باشد. گرچه این استانها پیش از این چندان در نگهداری مهاجران موفق نبودهاند اما شواهد اخیر حاکی از وارونه شدن این روند است و مهاجران بیشتری این منطقهی کانادا را برای سکونت و اقامت انتخاب میکنند.
نگهداشتن مهاجران برای رسیدن به چرخهی اقتصادی مثبت عامل کلیدی است – جذب و نگهداری مهاجران بیشتر باعث جذب و نگهداری کاناداییهای بیشتر و نیز افزایش سرمایه گذاری بخش دولتی و خصوصی خواهد شد.
میتوان امیدوار بود که روند نگه داری مهاجران و تازه واردان بهبود بیشتری یابد چرا که هدف برنامهی مهاجرت آتلانتیک و برنامهی مهاجرت استانی تطبیق مهاجران با فرصتهای شغلی است و این دو برنامهی مهاجرتی برای تسهیل اقامت دائم دانشجویان و کارگران خارجی که در حال حاضر در این منطثه سکونت دارند طراحی شدهاند.
گفتنی است نرخ بیکاری در شهرهای بزرگ این منطقه از کانادا پایین است. سه سطح دولت، و نیز کارفرمایان، نهادهای آموزش عالی و سازمانهای خدمت رسان به مهاجران همه در تلاش هستند تا این منطقه از کانادا را نیز به مقصد اول مهاجران تبدیل کنند. این همان رویکردی است که ساسکاچوان و منیتوبا برای جذب مهاجران تازه وارد با موفقیت به کار بردهاند.
امروزه تمام افراد و سازمانهای سراسر کانادا که از مهاجرت نفع میبرند دو استان ساسکاچوان و منیتوبا را به خاطر به کار بستن برنامهی مهاجرت استانی طی یک دههی اخیر تحسین میکنند. اگر همه چیز مطابق با برنامهها پیش برود به زودی شاهد آن خواهیم بود که منطقهی آتلانتیک کانادا نیز از این تحسین برخوردار خواهد بود.
